Karapatang Makapaglaro

Oh anong ligaya na tayo’y makakita
Mga batang nagtatakbuhan, duon sa may plasa
Animo’y walang pagod, sa kakalaro
Inaabot na nang gabi, sa pakikihalubilo

Ngunit hindi lahat ng bata, ay may pagkakataon
Na makipaglaro sa kapwa bata, sa lahat ng panahon
Dahil sa kahirapang dinadanas, ng mga Pilipino
Maraming bata ang sadlak, sa pagbabanat ng buto

Mga batang wala pang muwang, ay nagtatrabaho na
Upang makatulong sa kanilang pamilya
Imbes na sa palaruan ang kanilang puntahan
Sa bukid o bundok ng basura sila matatagpuan

Ano kayang naglalaro sa kanilang isipan
Tuwing makakakita sila ng mga batang, nagtatakbuhan
Panibugho o galit, dahil sa kanilang kalagayan
Na ni minsa’y di man lang, nakahawak nang laruan

Imbes na robot at manika ang kanilang libangan
Kariton at basura, ang kanilang tangan-tangan
Dahil sa karukhaan na kanilang kinasadlakan
Wala silang magawa kundi magtiis na lamang

Ngunit ako’y umaasa na darating rin
Ang panahong mga batang ito’y maglalaro din
Hahawak ng laruan, at sa plasa’y magtatakbuhan
Uuwi nang bahay, na puno ng kasiyahan

Pangarap na laruan ay kanilang makukuha
Maraming oras sa paglalaro, ang matatamasa
Karapatang makapaglaro sana’y maisakatuparan
Sa tanong na kung kelan, basta kumapit ka lamang

————————————————————————————————————–
Ang tula na ito ay kalahok sa Saranggola Blog Awards 2011